Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μνημεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μνημεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

14 Ιουνίου 2023

Ο μύλος του Λεβάκου ή Λεβιάνικος μύλος

Στον αμαξιτό δρόμο που ενώνει το Γύθειο με την Αρεόπολη, και λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας την κάτω Μάνη σύμφωνα με την σύγχρονη ονοματοθεσία, συναντάμε ένα πολιτιστικό κατάλοιπο μεγάλης σημασίας σύμφωνα με την άποψή μου.
Συγκεκριμένα στον οικισμό Λεβιάνικα και από την αριστερή πλευρά του δρόμου, κατατρώγετέ από τον πανδαμάτωρα χρόνο ένας νερόμυλος, ίσως ο μοναδικός στην περιοχή.
Είναι ο μύλος του Λεβάκου ή ο Λεβιάνικος μύλος.
Ο μύλος έχει κτιστεί στην αριστερή όχθη του ποταμού Σκύρα, και τροφοδοτείτο με νερό από τον παραπόταμο του ποταμού, που ξεκινά από τις παρυφές του λόφου της Καρυούπολης (πάντα μιλάμε για την Παλιά Καρυούπολη), και διασχίζοντας την Όρειαχα συναντά την κύρια ροή του ποταμού στην περιοχή του Λεβάκου.
Θυμάμαι παιδί την δεκαετία εξήντα εβδομήντα μεταφέραμε το στάρι μας εκεί για να το αλέσουμε στο μύλο.
Πριν από πενήντα χρόνια στην περιοχή έσπερναν σιτάρι θέριζαν, αλώνιζαν, και εξασφάλιζαν το αλεύρι τής χρονιάς, με το οποίο έφτιαχναν καταπληκτικό ψωμί σε ξυλόφουρνους και ευωδίαζε ο τόπος. Φορτώναμε λοιπόν στο γαϊδουράκι την σοδειά του σταριού, με δόσεις και κατηφορίζαμε στον μύλο. Θυμάμαι αχνά κάποια πράγματα που θα προσπαθήσω να περιγράψω.
Από μια πέτρινη χτιστή κατασκευή στην οποία οδηγείτο το νερό έπεφτε στην ξύλινη φτερωτή, από ένα σχετικό ύψος και με την δύναμη της πτώσης γύριζε η φτερωτή.
Αν και δεν θυμάμαι θεωρώ πώς θα υπήρχε πριν από αυτή την κατασκευή και κάποια δεξαμενή νερού. Στην συνέχει η κίνηση μεταδιδόταν μέσα στο δωμάτιο του μύλου με ένα σύστημα νομίζω κυρίως ξύλινο.
Αυτή η κατασκευή λοιπόν έδινε περιστροφική κίνηση στο επάνω λιθάρι, το οποίο εφαπτόταν με το κάτω που ήταν σταθερό.
Τα λιθάρια ή μυλόπετρες ήταν δύο κατεργασμένες πέτρες σε σχήμα δίσκου με μεγάλο βάρος, τοποθετημένες η μια πάνω στην άλλη, θα μπορούσα για να σας γλυκάνω να πω, πώς ήταν παρόμοια με γεμιστά μπισκότα, αλλά σε τεράστιο μέγεθος, με διάμετρο περίπου ένα μέτρο.
Παρόμοια με τα λιθάρια του ελαιοτριβείου, αλλά σε μικρότερο μέγεθος.
Στο κέντρο του επάνω κινούμενου λιθαριού υπήρχε μια υποδοχή στην οποία έριχναν το στάρι.
Η περιστροφική κίνηση απορροφούσε τούς κόκκους του σταριού στις εφαπτόμενες επιφάνειες, και τούς συνέθλιβε μετατρέποντας το στάρι σε αλεύρι. 
Το αλεύρι ωθούσε η φυγόκεντρος προς την περιφέρει του λιθαριού όπου και γινόταν η συλλογή.
Υπήρχε και κάποιος μοχλός που απενεργοποιούσε την περιστροφή του λιθαριού (κάτι σαν τον συμπλέκτη στα αυτοκίνητα).
Θεωρώ πώς θα υπήρχε και κάποιος τρόπος διαχωρισμού του αλευριού από τούς Φλιούς (πίτουρα), αλλά δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο.
Προσπάθησα με όλα τα προηγούμενα να περιγράψω την λειτουργία του νερόμυλου, έχοντας την ελπίδα να μοιραστώ μαζί σας την σχετική γνώση μου, σχετικά με το λειτουργικό κομμάτι.
Το σίγουρο είναι ότι ο Λεβιάνικος μύλος υπάρχει, και σίγουρο είναι επίσης ότι είναι παροπλισμένος και ερειπωμένος, γεγονός που καταδεικνύεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύω.
Πέρα από την ανάγκη να μοιραστώ αυτή την εμπειρία, το ουσιαστικότερο είναι να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι πολίτες, η και φορείς, ούτως ώστε να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί η αναπαλαίωση τού πολιτιστικού μνημείου.
Το πλεονέκτημα του είναι ότι είναι δίπλα στον δρόμο και η πρόσβασή σε αυτό είναι εύκολη.
Είναι μοναδικό στην γύρω περιοχή, και αποτελεί σπάνιο είδος πολιτιστικού μνημείου για την Μάνη.

27 Ιουλίου 2021

Η ξεχασμένη ιαματική πηγή των Θερμοπυλών...

....όπου πλενόταν ο μυθικός Ηρακλής και οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα για να ανακτήσουν δυνάμεις. 
Σήμερα παρακμάζει..

Οι Θερμοπύλες έχουν συνδεθεί άρρηκτα με τη μάχη των 300 του Σπαρτιάτη Λεωνίδα.
Στην πραγματικότητα η ιστορία τους χάνεται πολύ βαθύτερα στον χρόνο.
Η ευρύτερη περιοχή είναι γεμάτη κρυμμένα μυστικά. Ένα από αυτά είναι τα ιαματικά λουτρά.
Σε κοντινή απόσταση από την Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, κοντά στο μνημείο της ιστορικής μάχης, αναβλύζουν τα θερμά νερά των πηγών.
Λέγεται ότι τα νερά των πηγών είναι ιαματικά.© Μηχανή του Χρόνου 
Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι στο σημείο είχαν ξαποστάσει οι άντρες του Λεωνίδα.
Βουτούσαν στα θερμά λουτρά για να ανακτήσουν δυνάμεις και να επουλώσουν τα τραύματά τους. Όπως φανερώνει και το όνομά τους, πιστεύεται ότι τα νερά είναι ιαματικά, δηλαδή θεραπευτικά. Ιδιαίτερα άνθρωποι που υποφέρουν από ορθοπαιδικές, ρευματικές, γυναικολογικές και νευρολογικές παθήσεις υποστηρίζουν ότι βρίσκουν ανακούφιση στα λουτρά.
Ορισμένοι λένε ότι η υγεία τους αποκαταστάθηκε πλήρως.

Η θερμοκρασία του νερού είναι σταθερά στους 40°C. 

Η θερμοκρασία του νερού που αναβλύζει από τις πηγές είναι 40C χειμώνα – καλοκαίρι. © Μηχανή του Χρόνου 
Από την αρχαιότητα στο σήμερα
Οι Θερμοπύλες είναι μία από τις 700 ιαματικές πηγές που υπάρχουν στην χώρα.
Η ύπαρξή τους ήταν γνωστή στους Έλληνες από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι πηγές δημιουργήθηκαν από τον Ήφαιστο, ύστερα από παράκληση της θεάς Αθηνάς. Εκεί πλενόταν και ανακτούσε τις δυνάμεις του ο Ηρακλής μετά τους άθλους.
Οι ιαματικές πηγές σχηματίζουν μικρό καταρράκτη και βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από την Εθνική Οδό.© Μηχανή του Χρόνου 
Το 1935 έγινε μία προσπάθεια εκμετάλλευσης και οργάνωσης των πηγών με τη δημιουργία υδροθεραπευτηρίου, ξενοδοχείου και άλλων χώρων αναψυχής.Μέσω σωλήνων κι άλλων ανθρώπινων παρεμβάσεων, το νερό της πηγής ανασηκώθηκε από τη φυσική ροή του σε ικανό ύψος ώστε να δημιουργείται ένας καταρράκτης. Για πάνω από μισό αιώνα το θεραπευτικό κέντρο λειτουργούσε αδιάκοπα.
Σκίτσο από εφημερίδα του 1940.
Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία το ξενοδοχείο έχει κλείσει και οι πηγές έχουν εγκαταλειφθεί.
Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους και το τοπίο τριγύρω μοιάζει να βρίσκεται σε εγκατάλειψη.
Από το 2009, η επισκεψιμότητα έχει μειωθεί κατακόρυφα.
Πλέον, μόνοι επισκέπτες των λουτρών είναι διερχόμενοι ταξιδιώτες, ντόπιοι και πάσχοντες που αναζητούν θεραπεία.
Τα τελευταία χρόνια, στην εγκαταλελειμμένη ξενοδοχειακή μονάδα πλάι στα λουτρά έχει δημιουργηθεί προσφυγικός καταυλισμός.
Οι διαμένοντες είναι πλεόν οι τακτικότεροι θαμώνες των θερμών πηγών.
Τα διαρκή αιτήματα των κατοίκων της Φθιώτιδας να αξιοποιηθεί και πάλι ο φυσικός θησαυρός των Θερμοπυλών προς το παρόν δεν βρίσκουν ανταπόκριση.
Μέχρι να εισακουστούν, τα ιαματικά λουτρά παραμένουν ένα μυστικό και θαυματουργό θέρετρο της φύσης, ανοιχτό και προσβάσιμο σε όποιον το αναζητήσει....
www.mixanitouxronou.gr/

5 Ιουλίου 2021

Έχουν μπαζώσει βασιλικό τάφο από το 2002 που ανατρέπει την ιστορία!

Ένα βίντεο ντοκουμέντο από ανασκαφές στην αρχαία Πελλάνα βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας…
Ισως τελικά να έλυνε το «γρίφο» από πού έλκουν την καταγωγή τους οι αρχαίοι Σπαρτιάτες καθώς επίσης να διαλευκάνει και τα πιο σκοτεινά σημεία στην Ιστορία της Ομηρικής…
Σ’ αυτό αμοντάριστο υλικό , που είναι από την ξενάγηση της σχολής των Δοκίμων Έφεδρων Αξιωματικών του Κ.Ε.Ε.Μ, 10 χρόνια πριν, είναι η μοναδική απόδειξη οπτικού και ακουστικού στοιχείου που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι σήμερα, η οποία μαρτυρεί την ύπαρξη ενός μεγαλοπρεπέστατου μνημείου που μάλλον χάθηκε άδικα και ανεξήγητα.
Οποιαδήποτε άλλη πηγή, πληροφορία ή ίχνος υλικού σχετικά μ’ αυτό το θέμα, δυστυχώς, καταστράφηκε και θάφτηκε για πάντα μαζί με τον μνημείο.

Λίγο πριν την συνταξιοδότηση του διακεκριμένου επιστήμονα κ. Θεόδωρου Σπυρόπουλου, επίτιμου εφόρου αρχαιοτήτων και διευθυντή των ανασκαφών στην Πελλάνα, είχε γίνει, από τον ίδιο, μια σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη στο χωριό Πελλάνα Λακωνίας το Μάιο του 2002.
Ο κ Σπυρόπουλος είχε αρχίσει τις ανασκαφές σ’ έναν αρκετά καλοδιατηρημένο Βασιλικό Τάφο δίπλα από τους άλλους που είχε βρει πριν από 22 χρόνια στη θέση «Πελεκυτή» στην ανατολική πλευρά του Μυκηναϊκού νεκροταφείου.
Όταν όμως έφθασε στην είσοδο του τάφου, διαπίστωσε έκπληκτος πως αριστερά και δεξιά των τειχών του μεγάλου διαδρόμου υπήρχαν άλλοι δυο τεράστιοι τάφοι, οι οποίοι ήταν προφανώς ασύλητοι διότι καλύπτονταν από τις πλάκες που τους είχαν κτίσει.

Από δω και μπρος το μυστήριο περιπλέκεται. Για αδιευκρίνιστους λόγους και χωρίς να ενημερωθεί ο κ. Σπυρόπουλος, ο υπεύθυνος ανασκαφέας, διαπράχθηκε ένα πρωτοφανές έγκλημα που όμοιό του δεν έχει καταγραφεί πουθενά στα χρονικά της αρχαιολογίας.
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ.) σε συνεργασία με την Ε΄ Εφορία Κλασικών και Προϊστορικών Αρχαιοτήτων Σπάρτης (Ε΄ ΕΚΠΑ) μπάζωσαν με 200 τόνους ακατέργαστο νταμαρίσιο χαλίκι (αντί για ποταμίσια άμμο όπως προβλεπόταν) τον μεγαλειώδη αυτόν Τάφο.
Η καταστροφή του είναι προφανής.
Οι άγρυπνοι φρουροί κάτοικοι της Πελλάνας φύλαγαν το μνημείο των προγόνων τους με νύχια και με δόντια μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των τυμβωρύχων που καραδοκούσαν.
Όταν τα μέτρα επιφυλακής χαλάρωσαν άδραξαν αμέσως την ευκαιρία για να επισπεύσουν το απαράδεκτο και ανεξήγητο μέχρι σήμερα, έργο τους.

Οι τότε υπεύθυνοι την ταφής για να τελειώνουν μια ώρα νωρίτερα από την «εργασία» τους, πριν τους αντιληφθεί το εξοργισμένο στη συνέχεια πλήθος, προφανώς κατά παράβαση οδηγιών της Διεύθυνσης Αναστηλώσεως Αρχαίων Μνημείων δεν δίστασαν ακόμη και ν’ ανεβάσουν τα βαριά σκαπτικά οχήματά τους (μπουλντόζες και φορτηγά) πάνω στο ήδη γεμάτο με ρηγματώσεις τάφο.
Αυτό θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα, την κατάρρευση της οροφής του θολωτού θαλάμου του Βασιλικού Τάφου από το υπερβολικό βάρος και την πρόκληση ανεπανόρθωτων ζημιών στο επιβλητικό αυτό μνημείο.
Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Πάρα πολλά είναι τα ερωτηματικά σήμερα που στοιχειώνουν τις πληγωμένες ψυχές αυτών των ανθρώπων, όπου βύθισε όχι μόνο το χωριό τους, αλλά ολόκληρο το Δήμο Πελλάνας στο «πένθος» και στην απόγνωση:
  • ΓΙΑΤΙ το Υπουργείο Πολιτισμού επέτρεψε αυτή την καταστροφή;…
  • ΓΙΑΤΙ κρύβονται;…Μήπως επειδή θ’ άλλαζε άρδην η Ελληνική μας Ιστορία;…
  • ΓΙΑΤΙ φοβούνται;… Μήπως επειδή θα έριχνε χίλια χρόνια επιπλέον άπλετο φως στην Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης;…
  • ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να λογοδοτήσει για αυτές τις ακατανόητες πράξεις;…
  • ΓΙΑΤΙ δεν μιλάει κανείς;…
  • ΓΙΑΤΙ;…
Ο Τάφος βυθίστηκε και πάλι στο σκοτάδι.
Όμως στο φως της ημέρας πρέπει να δοθούν απαντήσεις
Όσο θα εξακολουθεί η Πολιτεία να επιτρέπει την καταστροφή των μνημείων των αρχαίων ημών προγόνων, τόσο εμείς οι Πελλανιώτες θ’ αντιστεκόμαστε κόντρα στο κατεστημένο, φυλάσσοντας ως «Θερμοπύλες» την ίδια ανεκτίμητη πολιτιστική μας κληρονομιά που μας την παρέδωσαν ανεξίτηλη οι πατέρες μας στο πέρασμα των αιώνων.

Σπυρόπουλος για χωμένο αρχαίο τάφο στην Πελλάνα 10 4 2006

xorisorianews.gr/

23 Ιουνίου 2021

Ποιός είναι ο σαφής ρόλος του Αρχαιολογικού κτηματολόγιου;

Παρουσιάστηκε η Διαδικτυακή Πύλη του Αρχαιολογικού Κτηματολογίου Αρχαιολογικό Κτηματολόγιο είναι ένα Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα (ΟΠΣ) για τη συστηματική καταγραφή, τεκμηρίωση, ψηφιοποίηση και διαχείριση αρχαιολογικών δεδομένων που αφορούν στην πολιτιστική κληρονομιά της επικράτειας, και στην ακίνητη περιουσία του ΥΠΠΟΑ.
Κάπως έτσι με τυμπανοκρουσίες ενημερωθήκαμε για την ανάγκη υπάρξεως του σε ηλεκτρονικό πλαισιο. Η τεχνολογία εξελίσσεται και η ηλεκτρονική αποτύπωση είναι ένα θετικό στοιχείο, μάλλον όμως χρησιμοποιείται κυρίως από επονείδιστους ανθρώπους με αδιευκρίνιστους σκοπούς, και βασικό υφέρποντα στόχο να φακελώσει κατασχέσει και εν κατακλείδι να ακυρώσει οποιαδήποτε Δημοκρατική συνείδηση.
Δεν παρουσιάστηκε όμως η καταπάτηση και η απόκρυψη αρχαιολογικών χώρων το κουκούλωμα δηλαδή για κάποιους λόγους, τούς οποίους δεν μπορεί να κατανοήσει ένας ανιδιοτελώς σκεπτόμενος πολίτης.
Παρακάτω δύο στιγμιότυπα οθόνης του Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα (ΟΠΣ) "Αρχαιολογικό κτηματολόγιο “από δυο αρχαιολογικούς χώρους στην ίδια γεωγραφική περιοχή στην Λακωνία.
Πρώτο στιγμιότυπο οθόνης η Παλιά Καρυούπολις.
Σαφέστατα καταχωρημένος ο αρχαιολογικός χώρος Βυζαντινής περιόδου, ο οποίος καλύπτει όλον τον λόφο περιμετρικά. Τον λόφο στην κορυφή του οποίου υπάρχουν Βυζαντινά κατάλοιπα, πύργος, ναοί κτίρια, τάφοι δεξαμενές και άλλα.
Εύγε για τον χαρακτηρισμό της περιοχής με την ανάλογη υπερβολή σε δεσμευμενη εκταση από την  υπηρεσία, που εδώ εξασκεί με φειδώ τις αρμοδιότητες της επειδη δεν υπάρχει καποιος που να αντιδρά και η αντίδραση του να έχει ισχυ. Απλοί αγρότες οι ιδιοκτήτες βεβαίως βεβαίως.

Στο δεύτερο στιγμιότυπο οθόνης, η περιοχή όπου τοποθετείται η αρχαία πόλις Λάας, με πρώτη από όσο γνωρίζω αναφορά στα Ομηρικά έπη λόγω συμμετοχής της στον Τρωικό πόλεμο.
Εδώ κανείς χαρακτηρισμός ή επισήμανση παρά μόνο ψιθυριστά το κάστρο του Πασσαβά, και άκρα του τάφου σιωπή για όλα τα υπόλοιπα, που υπάρχουν μεν αλλά καλύφτηκαν χάριν της «εθνοσωτήριας» οδικής παράκαμψης,(Επαρχιακή οδός Γυθείου Γερολιμένα) την όποια διακρίνετε, νομοτελειακά με κόκκινο χρώμα, να κόβει στα δύο, σαν μαχαιριά την πανάρχαια γη της Λαας, την Γαλακώ, το στάδιο τους ναούς τα αρχαία κατάλοιπα που δεν ανασκάφηκαν και δεν θα ανασκαφούν ποτέ. Σε αυτή την παρίπτωση υπήρξαν οχι μόνο απλοί ανθρωποι που αντέδρασαν αλλά και φορείς, και ισχυρά συμφέροντα και αλλα πολλά. Μια κατάσταση οπώς εκείνη με τίς καταστροφικές φωτιές και τα αιολικά πάρκα. Συμφέροντα με καταστροφική εξέλιξη, που παρουσιάζεται σαν ευεργεσία.

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος περισσή σοφία για να καταλάβει τις διαφορές της αντιμετώπισης των δύο περιοχών, την εξής μία δηλαδή το συμφέρον.
Επίσης δεν χρειάζεται να είναι αρχαιολόγος για να κρίνει ποια εκ των δύο έχει περισσότερη σημασία, για την αρχαιολογία και την Ιστορία.
Αυτά είναι τα συμπεράσματα από μια πρόχειρη εξέταση με το νέο εργαλείο, δύο περιοχών που γνωρίζω, αλλά καθίσταται σαφές ότι από το μέρος κρίνεται και το όλον.
Το όλον λοιπόν δεν προδιαθέτει για ευοίωνες προβλέψεις σχετικά με την κατοχύρωση, μελέτη, ανάδειξη και την αξιοποίηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Υπερέχουν άλλες ουσιαστικότερες προτεραιότητες, ιδιοτέλεια συμφέρον προσωπικά οικονομικά και πολιτικά κίνητρα.
Ώσπου να αλλάξει αυτό το κράτος η να καταστραφεί, θα παραμένουμε θεατές των εξελίξεων.
Άλλωστε δεν μας επιτρέπεται οτιδήποτε άλλο, έτσι όπως μας στρίμωξαν.
Στα αρχαία μας λοιπόν, με υγεία.

24 Φεβρουαρίου 2021

Το κάστρο της Κελεφάς και η μονή Τσίγκου

Αντιπροσωπευτικά δείγματα της οχυρωματικής και μοναστηριακής αρχιτεκτονικής στη Μάνη

Βαγγέλης Στεργιόπουλος
Η μονή Τσίγκου, αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου (πηγή: Γιάννης Τούντας)
Trending
Όμορφο χωριό της Αποσκιερής Μέσα Μάνης, το Οίτυλο, χτισμένο στην κορυφή υψώματος, κατέχει τη θέση της αρχαίας πόλης Οιτύλου (Βοιτύλου), που μνημονεύεται από τον Όμηρο.
Το Οίτυλο έχει υπέροχη θέα στον ιδιαίτερα γραφικό, κλειστό όρμο της περιοχής, όπου οι ταξιδιώτες συναντούν, από βορράν προς νότον, τρεις παραλιακούς οικισμούς: το Καραβοστάσι, επίνειο του Οιτύλου, το Νέο Οίτυλο, παραθεριστικό οικισμό με ωραίο ηλιοβασίλεμα, και το Λιμένι, το ιστορικό επίνειο της Αρεόπολης.
Σε λόφο πάνω από το Νέο Οίτυλο ορθώνεται το κάστρο της Κελεφάς, σε μικρή απόσταση από το ομώνυμο χωριό με τα πετρόχτιστα σπίτια.
Το κάστρο οικοδομήθηκε από τους Τούρκους τη δεκαετία 1660-1670, με τη σύμπραξη του μανιάτη πειρατή Λυμπεράκη Γερακάρη.
Η στρατηγικής σημασίας θέση του καθιστούσε δυνατή την εποπτεία της ακτογραμμής και (σε συνδυασμό με το κάστρο του Πασσαβά, νοτιοδυτικά του Γυθείου) τον έλεγχο των προσβάσεων προς το νότιο τμήμα της βραχώδους και άνυδρης χερσονήσου της Μάνης.
Το κάστρο της Κελεφάς αποτέλεσε έδρα της τουρκικής διοίκησης και φρουράς από το έτος κατασκευής του έως το 1685, αλλά και έδρα των Ενετών κατά τα έτη 1685-1715.
Σε απόσταση 6 χιλιομέτρων βόρεια από το Οίτυλο, σε μια τοποθεσία σπάνιας φυσικής ομορφιάς, είναι χτισμένη η μονή Τσίγκου.
Το μοναστηριακό συγκρότημα με τη φρουριακή μορφή και την ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο (Γενέθλιο) της Θεοτόκου.
Ως κτήτορας της μονής αναφέρεται ο Στέφανος Αλεξίου Κομνηνός, η δε αφιέρωση στο Γενέσιο της Θεοτόκου οφείλεται στην εικόνα της Παναγίας που είχε φέρει από την Τραπεζούντα στο Οίτυλο ο Νικηφόρος Κομνηνός το 1472.
Ο Στέφανος Κομνηνός αντιμετώπισε επιτυχώς την επίθεση των Οθωμανών κατά του Οιτύλου στις 7-8 Σεπτεμβρίου 1537 και έχασε τη ζωή του από ενέδρα το 1545, σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Εξ όσων γνωρίζουμε από τις πηγές, ο Κομνηνός, μετά τη νίκη του επί των Τούρκων και θέλοντας να ευχαριστήσει την Παναγία για τη βοήθεια που του είχε προσφέρει, προέβη κατά τα έτη 1537-1540 στην ίδρυση ναού αφιερωμένου στο Γενέσιο της Θεοτόκου, όπως και στην οικοδόμηση οχυρωματικού περιβόλου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Κομνηνοί του Οιτύλου ήδη από το 1537, πολλώ δε μάλλον μετά τον αιφνίδιο χαμό του κτήτορα της μονής, το 1545, είχαν αρχίσει να υιοθετούν την προσωνυμία Στεφανόπουλοι, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σταδιακά ο κλάδος των Στεφανόπουλων Κομνηνών.
Σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο κτήτορας του ναού στη διαθήκη του, στη θέση του οχυρού ιδρύθηκε μονή, με πρώτο μοναχό τον Παναγιωτάκη Στεφανόπουλο, γιο του Ιωάννη Νικολάου Στεφανόπουλου ή Τσίγκου (εξ ου και η ονομασία της μονής).
Η μονή Τσίγκου γνώρισε περίοδο ανάπτυξης από τα τέλη του 17ου αιώνα έως τα τέλη του 18ου αιώνα.

10 Ιουνίου 2020

Το «Άστρο της Αρίας» στο Ακροταίναρο της Μάνης

...συνεχίζει να λάμπει απροστάτευτο – Αλλά μέχρι πότε;

Του ΝΑΣΟΥ ΧΑΤΖΗΤΣΑΚΟΥ

Το ψηφιδωτό του «Αστρου της Αρίας» συνεχίζει να «λάμπει» αν και απροστάτευτο
Περισσότερο από μια χιλιετία συνεχίζει να «λάμπει» μόνο του «φωτίζοντας» το νοτιότερο άκρο όχι μόνο της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Όπως πολλοί αρχαιολογικοί θησαυροί της χώρας, παραμένει σε όλη τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία απροστάτευτο στις ορέξεις όσων –ανεγκέφαλων- επιθυμούν να πάρουν μαζί τους ένα «σουβενίρ». Να κλέψουν κάτι από την «αιώνια λάμψη» του. Ο λόγος για το «Αστρο της Αριάς», το περίφημο ψηφιδωτό του 1ου μ.Χ. αιώνα που «φωτίζει» πτυχές της ιστορίας, λίγες δεκάδες μέτρα πριν το ακρωτήριο Ταίναρο, το γνωστό και ως Ακροταίναρο ή «Κάβο Ματαπά».
.
Το ψηφιδωτό που έχει τραβήξει την προσοχή και τον θαυμασμό όλων όσοι έχουν επιλέξει να φτάσουν πεζοπόροι μέχρι το ακρωτήριο, αποτελεί τμήμα δαπέδου οικίας με λουτρά της ρωμαϊκής περιόδου, σύμφωνα με τις επικρατέστερες ιστορικές αναφορές.
.
Βρίσκεται λιγότερο από μισό χιλιόμετρο μακριά από το ερειπωμένο εκκλησάκι του Ασωμάτου, το οποίο χτίστηκε κατά την επέκταση του Χριστιανισμού τους πρώτους αιώνες μ.Χ. από τα υλικά από τον ναό του Ταινάριου Ποσειδώνα που προηγουμένως είχε καταστραφεί και ο οποίος επί εκατοντάδες χρόνια αποτελούσε πόλο έλξης κατοίκων της Ελλάδας, μαζί με το φημολογούμενο Ψυχοπομπείο. Ο ναός του Ποσειδώνα αποτελούσε, με βάση επικρατούσες ιστορικές αναφορές, το κέντρο του «Κοινού των Ελευθερολακώνων». Από το Ψυχοπομπείο, οι ψυχές ξεκινούσαν μαζί με τον Άδη το ταξίδι για τον Κάτω Κόσμο.
Το γκρεμισμένο εκκλησάκι του Ασωμάτου που μένει να θυμίζει ότι κάποτε εκεί δέσποζε ο ναός του Ποσειδώνα
Κάτω από τα γαλάζια νερά του κολπίσκου πριν το Ακροταίναρο βρίσκεται ό,τι απέμεινε από την αρχαία Ταίναρο.
Σήμερα, στην περιοχή του Ακροταινάρου ο περιπατητής μπορεί να δει ακόμη τις λαξεμένες μέσα στους βράχους οικίες, τα σοκάκια και τα σκαλοπάτια που υπήρχαν κατά την προκλασική περίοδο (στην περιοχή υπάρχουν ενδείξεις ακόμη και ζωής κατά τη νεολιθική περίοδο) όταν η αρχαία Ταίναρος φημολογείται ότι ήταν ένα από τα μεγάλα λιμάνια της εποχής.
Απομεινάρια της πόλης υπάρχουν και μέσα στο βυθό, όπου όσοι ασχολούνται με τις καταδύσεις μπορούν να κολυμπήσουν ανάμεσα στα απομεινάρια μιας ιστορίας μεγάλης, λαμπρής, πλην όμως μέχρι σήμερα «αφώτιστης».
Οι λαξεμένες στους βράχους οικίες που άρχισαν να διαμορφώνονται από την προκλασσική περίοδο.
Την ιστορία του τόπου έχει μείνει να «φωτίζει» το «Αστρο της Αρίας».
Το ερώτημα, όμως, είναι: Μέχρι πότε;
Χρόνο με το χρόνο, το ψηφιδωτό, απροστάτευτο συρρικνώνεται.
Με τις αρμόδιες αρχές να δηλώνουν απούσες, όπως συμβαίνει με δεκάδες αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας, το «Αστρο» χάνει τη λάμψη του από ανεγκέφαλους οι οποίοι θέλουν να πάρουν κάτι από αυτό, όπως μια ψηφίδα του, μαζί τους. Για «σουβενίρ».
Μαζί με το ψηφιδωτό χάνεται σιγά σιγά και η ιστορία του τόπου, που ξεκινά πολλές χιλιετίες πριν την εποχή των social media και της εικονικής πραγματικότητας.
Ειδικά κατά την τελευταία πενταετή περίοδο της κρίσης, τα «κουρέματα» στις κρατικές δαπάνες για το σκοπό της προστασίας των αρχαιοτήτων, μεγιστοποίησαν το πρόβλημα.
Και το ζητούμενο είναι εάν κάποιοι αρμόδιοι, ή και κάποιοι απλοί πολίτες, πάρουν πρωτοβουλίες προστασίας αυτών των «θησαυρών», για να μην σβήσει μαζί τους τόσο το «χθες» όσο και το «σήμερα» αυτού του τόπου.

Μια παρουσίαση σε εικόνες και ένα ερασιτεχνικό video από την επίσκεψή μου στον αρχαιολογικό χώρο τον Αύγουστο του 2020.





21 Μαΐου 2020

Αναδειξη της Παλιάς Καρυούπολης.

Ακόμη μια προσπάθεια που συνέβαλλε στην αναδειξη τής Παλιας Καρυούπολης.
Φυσικά υπάρχει ακόμη πολύς δρομος για την ολοκλήρωση, και τήν απόδοση του ουσιαστικού ρολου της ξεχασμένης πολιτείας στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής τής Λακωνίας

11 Σεπτεμβρίου 2019

«Καταφύγιο» συγγραφέων στη Μάνη

ΤΖΟΝ ΚΙΤΜΕΡ*
Η οικία του διάσημου Βρετανού φιλέλληνα Πάτρικ Λι Φέρμορ ανακαινίστηκε και μετατράπηκε σε μορφωτικό κέντρο.
Ολοι μας ελπίζουμε να ζήσουμε μια καλή ζωή. Κάποιοι καλότυχοι, μάλιστα, καταφέρνουν να γεμίσουν τα χρόνια τους για δυο ζωές. Αλλά ο σερ Πάτρικ Λι Φέρμορ (γνωστός στα ελληνικά ως «κυρ-Μιχάλης», αλλά ως «Πάντι» στα αγγλικά) ήταν σαν να έζησε τρεις ζωές γεμάτες.
Ως νεαρός, έκανε μια επική πορεία με τα πόδια από την Ολλανδία στην Κωνσταντινούπολη, έζησε πολλές περιπέτειες, ερωτεύτηκε ενδεείς αριστοκράτισσες κι έχτισε έναν μεγάλο προσωπικό θρύλο.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως μέλος της Υπηρεσίας Ειδικών Αποστολών (SOE), συνεισέφερε σημαντικά στην Αντίσταση στα βουνά της κατεχόμενης Κρήτης.
Και στα μεταπολεμικά χρόνια, έγινε ένας από τους πιο σπουδαίους Aγγλους ταξιδιωτικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Διαφέρουν οι γνώμες για το ποιο ήταν το σπουδαιότερό του βιβλίο, αλλά η «Μάνη» (1958) και η «Ρούμελη» (1966) με επηρέασαν περισσότερο.
Η «κορυφαία αίθουσα όλου του κόσμου», σύμφωνα με τον Τζον Μπέτζμαν, η τραπεζαρία στο σπίτι του Φέρμορ, όπως είναι σήμερα.
Ο Λι Φέρμορ και το έργο του μοιάζουν να συνεχίζουν την πορεία τους στον χρόνο: δημοσιεύθηκαν δύο νέοι τόμοι της επιστολογραφίας του, εκδόθηκε η διήγησή του για την απαγωγή του στρατηγού Κράιπε, η ελκυστική βιογραφία από την Αρτέμιδα Κούπερ τράβηξε την προσοχή πολλών ανθρώπων, και το Μουσείο Μπενάκη εξέδωσε το 2017 ένα αξιοσημείωτο αφιέρωμα στη μνήμη του συγγραφέα.
Η υλική κληρονομιά
Αλλά υπάρχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον για την υλική κληρονομιά του Λι Φέρμορ. Το 1996, ο Πάντι και η σύζυγός του Τζόαν συμφώνησαν να προσφέρουν την οικία τους στο Μουσείο Μπενάκη, ώστε μετά τον θάνατό τους το σπίτι τους στο Καλαμίτσι, κοντά στην Καρδαμύλη της Μάνης, να γίνει μορφωτικό κέντρο συγγραφέων.
Ο Πάντι απεβίωσε το 2011, η Τζόαν λίγα χρόνια πριν, κι έτσι το κληροδότημα πραγματοποιήθηκε σε μια δύσκολη εποχή για την Ελλάδα, στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης, φέρνοντας το Μουσείο Μπενάκη αντιμέτωπο με μεγάλες προκλήσεις.
Γεύμα στην Καρδαμύλη, στην «κορυφαία αίθουσα όλου του κόσμου», προς τιμήν των ανδρών που έχτισαν το σπίτι. Στο κέντρο, ο Πάτρικ Λι Φέρμορ. Από το βιβλίο «Πάτρικ Λι Φέρμορ. Μια περιπέτεια» της Αρτέμιδος Κούπερ.
Χτισμένο το 1964, το σπίτι δεν είχε σχεδόν καθόλου ανακαινιστεί από τότε. Το επισκέφθηκα κι ο ίδιος το 2015 και είδα πόσες εργασίες χρειάζονταν για να μετατραπεί το σπίτι σε μορφωτικό κέντρο. Οι στέγες, τα παράθυρα, οι πόρτες, τα παντζούρια, τα μπάνια, η κουζίνα, τα ηλεκτρολογικά – όλα ήθελαν εκτεταμένη ανακαίνιση. Δεν υπήρχε ούτε κλιματισμός ούτε Wi-Fi. Χιλιάδες βιβλία έπρεπε να καταγραφούν, πολλά έργα τέχνης να διατηρηθούν, η ασφάλεια της ιδιοκτησίας να βελτιωθεί. Επρόκειτο για ένα μεγάλο και κοστοβόρο έργο.
Το 2016 το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος έκανε μια μεγάλη δωρεά στο Μουσείο Μπενάκη.
Οι εργασίες ξεκίνησαν αμέσως και ολοκληρώθηκαν μερικούς μήνες πριν. Είχα την τιμή να περάσω χρόνο στην οικία φέτος το καλοκαίρι και είδα με τα μάτια μου την ολοκληρωμένη αποκατάσταση. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή: εκτελέστηκε με τις πιο απαιτητικές προδιαγραφές, αλλά κατάφερε να διατηρήσει την αυθεντικότητα των αρχικών σχεδίων.
Η οικία είναι πλέον έτοιμη για την καινούργια ζωή της ως μορφωτικού κέντρου, αλλά παραμένει ένα αληθινό σπίτι.
Το 2016, το Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος έκανε μεγάλη δωρεά στο Μουσείο Μπενάκη. Οι εργασίες ξεκίνησαν αμέσως και ολοκληρώθηκαν μερικούς μήνες πριν. Η οικία είναι πλέον έτοιμη για την καινούργια ζωή της ως μορφωτικού κέντρου.
Το σπίτι χτίστηκε μέσα σε έναν ελαιώνα, που βλέπει στον Μεσσηνιακό Κόλπο.
Πίσω του διακρίνεται ο Ταΰγετος. Το οικόπεδο είναι ανισόπεδο: στη μια άκρη ένας απόκρημνος γκρεμός αγκαλιάζει έναν ορμίσκο, στην άλλη κατηφορίζουν οι πεζούλες προς μια παραλία, προσβάσιμη και μέσω ενός δημόσιου χωματόδρομου. Η κύρια ιδιοκτησία αποτελείται από το σπίτι το ίδιο και το στούντιο του συγγραφέα, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το σπίτι.
Στο κύριο επίπεδό του. το σπίτι περιβάλλεται από μια τεράστια ταράτσα, στρωμένη με πήλινα πλακάκια και συνθέσεις από βοτσαλωτό.
Σκαμμένα στην ταράτσα υπάρχουν καθιστικά, φτιαγμένο το καθένα γύρω από ένα πέτρινο τραπέζι. Από την ταράτσα το σπίτι φαίνεται σαν να είναι μονώροφο, αλλά πραγματικά ξεχειλίζει πάνω από την άκρη της πεζούλας, αγκαλιάζοντας το κατώτερο επίπεδο.
Το σπίτι αποκαλύπτεται μόνο από το εσωτερικό. Είναι μοναδικό: ούτε μανιάτικο, ούτε αγγλικό, αλλά το προϊόν της φαντασίας των Λι Φέρμορ και του αρχιτέκτονά τους Νίκου Χατζημιχάλη.
Ενας θολωτός προθάλαμος βγάζει στην καρδιά του σπιτιού: μια ανοικτή πέτρινη στοά, η οποία μοιάζει με μεσαιωνικό μοναστηριακό περιστύλιο και ενώνει τέσσερις σουίτες δωματίων.
Το πιο μεγαλοπρεπές είναι το γιγαντιαίο σαλόνι: το κύριο καθιστικό και τραπεζαρία της οικίας.
Το δάπεδό του είναι κατασκευασμένο από πράσινη πηλιορείτικη πέτρα, το ταβάνι του είναι καφασωτό μελιού πεύκου.
Eνας θολωτός προθάλαμος βγάζει στην καρδιά του σπιτιού: μια ανοικτή πέτρινη στοά, η οποία μοιάζει με μεσαιωνικό μοναστηριακό περιστύλιο και ενώνει τέσσερις σουίτες δωματίων. Χτισμένο το 1964, το σπίτι δεν είχε σχεδόν καθόλου ανακαινιστεί από τότε.
Στη μια άκρη του δωματίου είναι ένα όμορφο χαγιάτι τουρκικής αισθητικής με ένα άνετο ντιβάνι. Στην άλλη, το ντιβάνι ζεσταίνεται τον χειμώνα από ένα λίθινο τζάκι περσικής τεχνοτροπίας.
Οι τοίχοι καλύπτονται από χτιστές βιβλιοθήκες, όλες φορτωμένες βιβλία. Στο ίδιο αυτό επίπεδο είναι και τα δυο κύρια υπνοδωμάτια και η κουζίνα.
Στο κατώτερο επίπεδο υπάρχουν περισσότερα δωμάτια.
Απέναντι από το κύριο κτίριο είναι το στούντιο που ολοκλήρωσε ο Πάντι το 1969.
Κι αυτό είναι κατασκευασμένο από πέτρα, με μια κληματαριά στην στέγη. Το κέντρο του γραφείου είναι το σεκρετέρ, γύρω από το οποίο είναι τοποθετημένα τα βιβλία αναφοράς, οι τόμοι Ιστορίας και η λογοτεχνία που εμπλούτισαν τη φαντασία του συγγραφέα.
Εδώ νιώθεις πραγματικά την παρουσία του.
Οι δύο όψεις
Για μένα, η οικία έχει διχασμένη προσωπικότητα. Από τη μια, είναι απίστευτα κοινωνική.
Θέλει προσκεκλημένους, καλή παρέα, ανθρώπινη συζήτηση, γέλια. Από την άλλη, είναι και τόπος για σιωπηλή μελέτη και διανοητικές δραστηριότητες. Σχεδόν κάθε δωμάτιο έχει γωνίες όπου μπορεί κανείς να κάτσει για να διαβάσει και να γράψει απερίσπαστος, και το ίδιο ισχύει και στα εξωτερικά μέρη της οικίας. Θα είναι τέλειο για μια κοινότητα συγγραφέων.
Αυτή είναι μια μεγαλειώδης οικία –μια μοναδική έκφραση του αγγλοελληνισμού, χτισμένη από δύο μοναδικούς φιλέλληνες– και ήταν για μένα μεγάλη τιμή να είμαι ο καλεσμένος του Μουσείου Μπενάκη. Τον Οκτώβριο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εγκαινιάσει επισήμως το μορφωτικό κέντρο. Οι συγγραφείς θα φτάσουν του χρόνου.
Περιβάλλεται από ελαιώνα που βλέπει στον Μεσσηνιακό Κόλπο.
Σε αυτούς εύχομαι κάθε έμπνευση και συγχαίρω το Μουσείο Μπενάκη και το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την καταπληκτική αποκατάσταση.
Χάρη σε αυτά, η μνήμη των Πάντι και Τζόαν και η αγάπη τους για την Ελλάδα θα συνεχίσουν να ζουν. Ο θρύλος τους θα συνεχίσει την πορεία του στο χρόνο.

* Ο δρ Τζον Κίτμερ είναι πρόεδρος του Αγγλοελληνικού Συνδέσμου και τέως Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα. Στα ελληνικά, κυκλοφορούν τα εξής βιβλία του Πάτρικ Λι Φέρμορ: «Ατέλειωτος δρόμος. Από τις σιδηρές πύλες του Δούναβη ώς τον Αθω», «Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε», «Η πορεία προς την Κωνσταντινούπολη», όλα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο έχει κυκλοφορήσει η βιογραφία του «Μια περιπέτεια» από την Αρτέμιδα Κούπερ, αλλά είναι εξαντλημένη. Τα βιβλία του Φέρμορ «Ρούμελη» και «Μάνη» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Τα «Βιολιά του Σεν Ζακ» από τις εκδόσεις Εστία.

kathimerini.gr/

17 Ιανουαρίου 2018

Ουδέν καλόν αμιγές κακού, ή, ουδέν κακόν αμιγές καλού;

 «Αρχαιολογικές Έρευνες και Εργασίες» του Έργου «Βελτίωση της οδού Γύθειο -ΑρεόποληΓερολιμένας κατά τμήματα/Β΄ Φάση», στο Τμήμα 1 του έργου.

Παράλληλα με την εκκίνηση του έργου "Βελτίωση τής οδού Γυθείου-Αρεόπολη-Γερολιμένας κατά τμήματα/Β φάση" στο τμήμα 1 του έργου, δρομολογήθηκε και το υποέργο "Αρχαιολογικές έρευνες και εργασίες". Όπως ήταν αναμενόμενο στην περιοχή του Πασσαβά, είδαν το φως αρχαιολογικά ευρήματα. Δεν είναι τρόπος του λέγειν πώς ολόκληρη η περιοχή τής Μάνης είναι ένα τεράστιο Μουσείο, Είναι μια πραγματικότητα.
τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά (φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)
τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά(φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)

τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά(φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)


Στο τμήμα 1 του έργου υλοποιήθηκαν απολογιστικά και με αυτεπιστασία ανασκαφικές εργασίες από τον Απρίλιο 2015 έως τον Ιούνιο 2016 , αλλά και το διάστημα Ιούλιος-Οκτώβριος 2017, από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λακωνίας (ΕΦΑΛΑΚ)
Οι ανασκαφικές έρευνες έφεραν στο φως έντεκα (11) συνολικά αρχαιολογικές θέσεις , οι οποίες τεκμηριώνουν την σημασία και την διαχρονική κατοίκηση τής περιοχής τής αρχαίας Λάας, από τούς προιστορικούς χρόνους, έως την ύστερη αρχαιότητα.
Τον Οκτώβριο του 2017, ολοκληρώθηκε η ανασκαφική διερεύνηση των αποκαλυφθέντων αρχαιοτήτων.
Για όλες τις αρχαιολογικές θέσεις έχει τηρηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία επιστημονικής
τεκμηρίωσης (τήρηση ανασκαφικού ημερολογίου, σχεδιαστική και τοπογραφική αποτύπωση των αρχαίων αρχιτεκτονικών λειψάνων, φωτογραφική αποτύπωση κινητών και ακινήτων αρχαίων κτλ.)
αρχαιολογικές θέσεις στην άκρη του έργου, που συνεχίζουν κάτω από αυτό (φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
αρχαιολογικές θέσεις στην άκρη του έργου, που συνεχίζουν κάτω από αυτό(φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
Ένα σημαντικό εύρημα σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση είναι η ανακάλυψη τάφου, τής πρώιμης εποχής σιδήρου.
Ένα ακόμη σημαντικό εύρημα, σύμφωνα πάντα με την επίσημη ενημέρωση, αφορά το μνημειώδες ταφικό κτίσμα των κλασικών χρόνων που ήρθε στο φως, στον κόσμο προς Βαθύ.
Υπάρχει απόφαση περί διατήρησης του αρχαίου μνημείου, μέσω τής απόσπασής του , λίθο προς λίθο, την διαμόρφωση κατάλληλου χώρου επί του προς κατάργηση τμήματος τής επαρχιακής οδού, και την επανατοποθέτηση και ανασύνθεσή του μνημείου, ώστε να είναι ορατό και επισκέψιμο σε θέση εγγύτατα με αυτήν στην οποία είχε ιδρυθεί στην αρχαιότητα.
Επί πλέον προβλέπεται η τεκμηρίωση, με εποπτικό υλικό και ενημερωτικές πινακίδες, τόσο του συγκεκριμένου μνημείου, όσο και τού συνόλου των αρχαιοτήτων που έχουν έλθει στο φως στο πλαίσιο του έργου πέριξ του λόφου του Πασσαβά και του κόμβου προς Βαθύ.
Υπάρχει επίσης σχεδιασμός, για διαμόρφωση χώρου στάσης, και θέασης επισκεπτών, όπως και μικρής υπαίθριας έκθεσης των αρχιτεκτονικών μελών που ήλθαν στο φως.
Το ταφικό κτίσμα των κλασικών χρόνων(φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
Σε ότι αφορά την προσωπική μου εμπλοκή, πάντα διακριτικά και με θεμιτά μέσα είμαι ενεργός από την αρχή του έργου, με ερώτηση μου προς το υπουργείο Πολιτισμού από τον Νοέμβριο του 2015.
Στην συνέχεια, και αφού δεν στάθηκε δυνατόν να έχω την βοήθεια τοπικών φορέων οι επωνύμων πολιτών, διαμόρφωσα την στάση μου, με συνεχείς επίσημες επαφές με την ΕΦΑΛΑΚ, και ιδιαίτερα με την υπεύθυνη του έργου Κα Μαρία Τσούλη, η οποία οφείλω να καταθέσω ότι ευσυνείδητα ήταν αρωγός σε όλη αυτή την προσπάθεια, παρά τίς δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.
Δεν θα παραλείψω και λίγους, ελάχιστους , οι οποίοι βοήθησαν την όλη προσπάθεια, αφ΄ ενός αναδεικνύοντας το θέμα διαδικτυακά (blog Manivoice), και αφ ετέρου απλούς πολίτες (φίλους) που με στήριξαν επώνυμα ή και ανώνυμα, τούς οποίους δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους δεοντολογίας.
Η όλη προσπάθεια είναι ένα μικρό "πετραδάκι", σε σχέση με τούς "ογκόλιθους" που κρύβει όχι μόνο η περιοχή τής Λάας, αλλά και όλόκληρη η Λακωνική, και οι οποίοι έχουν απαίτηση να διερευνηθούν και να έλθουν στο φως.

Εδώ η απαντητική επιστολή τής Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας 

27 Φεβρουαρίου 2017

(Παλιά) Καρυούπολις, Άγιος Γεώργιος

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, είναι το καθολικό την Παλιακαρυούπολη.
Κτίσθηκε μέσα στον περιβάλλοντα το παλατάκι χώρο, πολύ μεταγενέστερα από αυτό.
Σύμφωνα με την άποψη του καθηγητή Δρανδάκη, κτίσθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα και ανήκει στην κατηγορία μονόχωρων ναών με τρούλο, που είναι αρκετά διαδεδομένοι στη Μάνη.
Η ανέγερσή του πρέπει να έγινε την εποχή των Παλαιολόγων, τότε που έχουμε και την πρώτη αναφορά για την επισκοπή Καρυούπολης 1426μ.χ.
Μετά από τις άοκνες ενέργειες του συλλόγου Δροσοπηγιωτών " Η Τσεροβά", η Παλιάκαρυούπολις είναι χαρακτηρισμένος αρχαιολογικός χώρος, και έχει εκπονηθεί μελέτη για την αναπαλαίωση του Αγίου Γεωργίου.